فلسفه بعثت پيامبران
فلسفه بعثت پيامبران
(۱۹صفحه ورد)
خداوند براى هدايت نوع بشر و رساندن انسانها به كمال مطلوب و سعادت جاويدان،پيامبران و رسولانى فرستاده است، چه اين كه اگر نمىفرستاد هدف آفرينش بشر حاصل نمىشد،و انسانها در گرداب گمراهى غوطهور مىشدند و نقض غرض لازم مىآمد:<رسلا مبشرين و منذرين لئلا يكون للناس على الله حجة بعد الرسل و كان الله عزيزا حكيما،پيامبرانى (را فرستاد) كه بشارت دهنده و بيم دهنده بودند،تا حجتى براى مردم بر خدا باقى نماند (و راه سعادت را به همه نشان دهند و بر همه اتمام حجتشود) و خداوند توانا و حكيم است». (۱) ما معتقديم:از ميان آنها پنج نفر<اولو العزم»يعنى<صاحب شريعت و كتاب آسمانى و آيين جديد»بودند كه نخستين آنها<نوح» (ع) سپس<ابراهيم»و<موسى»و<عيسى» (ع) و آخرين آنها<حضرت محمد» (ص) است.
<و اذ اخذنا من النبيين ميثاقهم و منك و من نوح و ابراهيم و موسى و عيسى ابن مريم و اخذنا منهم ميثاقا غليظا،به خاطر بياور هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم و (همچنين) از تو و نوح و ابراهيم و موسى و عيسى بن مريم،و ما از همه آنها پيمان محكمى گرفتيم (كه در اداى رسالت و نشر كتاب آسمانى كوشا باشند) ». (۲)
<فاصبر كما صبر اولوا العزم من الرسل،صبر و استقامت كن آن گونه كه پيامبران اولوا العزم صبر و استقامت كردند». (۳)
ما معتقديم:پيامبر اسلام (ص) خاتم انبياء و آخرين رسولان الهى است و شريعت او براى همه مردم دنياست و تا پايان جهان باقى است،يعنى جامعيت معارف و احكام و تعليمات اسلام چنان است كه به تمام نيازمنديهاى انسان در جهات معنوى و مادى تا پايان جهان،پاسخ مثبت مىدهد،و هر كس ادعاى نبوت و رسالت تازهاى كند باطل و بى اساس است.
<ما كان محمد ابا احد من رجالكم و لكن رسول الله و خاتم النبيين و كان الله بكل شىء عليما،محمد (ص) پدر (خوانده) هيچ يك از مردان شما نيست،ولى رسول خدا و ختم كننده سلسله پيامبران است،خداوند به همه چيز آگاه است (و آنچه لازم بوده در اختيار او نهاده) ».
قداست مقام انبيا از ديدگاه قرآن
قرآن،انبياى عظام الهى را در والاترين مقام قداست قرار داده،سر آمد بندگانخالص حق تعالى شمرده است.اينان نخبگان و برگزيدگان خلايق به شمار مىروند.
ان الله اصطفى آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران على العالمين (۱) ،خداوند،آدم و نوح و آل ابراهيم و آل عمران را بر جهانيان برگزيد».
در سوره انعام(آيههاى ۸۷-۸۴)پس از آن كه از پيامبرانى مانند اسحاق ويعقوب،نوح،داود و سليمان و ايوب،يوسف و موسى و هارون و زكريا و يحيى وعيسى و الياس و اسماعيل و يسع و يونس و لوط،و پدران و فرزندان و برادران آنانياد مىكند،آنان را به<محسنين»و<صالحين»وصف مىكند،كه آنان را بر جهانيانبرترى داده و به راه راست هدايت نموده است.
در آيات و سورههاى ديگر با بهترين وصفى آنان را ستوده است كه با مختصرمراجعه به قرآن كريم اين ستايش والا به خوبى آشكار مىشود.
اين گونه تعبيرها در مورد پيامبران و اولياى الهى مخصوص قرآن است.در سايرمتون تعبيرات ناروا در اين زمينه زياد به چشم مىخورد.درباره حضرت نوحنوشتهاند شراب خوار مستى بود كه از شدت بيهوشى برهنه و مكشوف العوره درميان چادر افتاده بود (۲) . درباره حضرت ابراهيم نوشتهاند كه هم سر خود را به دروغخواهر معرفى كرد تا جان و مال خود را حفظ نمايد (۳) .در صورتى كه هاجر در آنهنگام در سنين بالاى عمر خويش در حدود هفتاد سالگى بود و جاى واهمه نبودكه فردى غيور مانند حضرت ابراهيم، ناموس خود را فداى جان و مال خود كند.
…………………..
…………………..
